من از باران بیدریغ مهر تو که آسمان بهاره را بغض آلود کرده است به کجای اندوه بگریزم؟ نه ، گریختن از ناگزیر نگاه تو نا ممکن است ، آخر پروانگان چگونه از افسون طلائی آفتاب بگریزند؟ ای خورشید زندگی من ! تو فاتح رفیع ترین قله های هستی که بر کوهساران باستانی اندیشه من قامت بر افراشته است .
آری! در این سرزمین که خورشید گرفته اش از دودستان وهم بر میخیزد و در افق های بی پرده تاریک فرو می رود ، من بی فانوس ترین سرگردان کوچه های معاصرم ! مردی پر از همهمه موج ها و فروبستگی راه ها ، گویا همه گل های جهان در من پژمرده می شوند و هر جا برگریزان شاخه ای است بادهای مهرگان در باغ های سرنوشت من وزیدن می گیرد . ای آنکه ولادت من در سرزمین های استوائی نگاه تو بود ، آخر شب های من چگونه مرا به یاد لالایی چشم های تو می اندازد؟ دو و بیست دقیقه بامداد ساحل همیشه زیبای هلیله.
پاورقی
خدا از انچه انسان بود و انسان ماندن را به تباهی میکشد مرا با نداشتن و نخواستن رویین تن کن